In het najaar van 2014 komen we ’s avonds laat op Santorini aan. Zwoele lucht met een zweem van avontuur en mysterie verwelkomt ons. We zijn blij en vol verwachting. De reis staat voor mij in het teken de Godin Eireen; rust, zorgeloosheid en genieten en werkelijk het eiland biedt daar alle bedding voor. En in die mooie bedding zullen we ons ontdoen van oude, onderdrukkende patronen zodat onze vrouwelijke kracht weer meer het licht ziet. Santorini is namelijk een eiland waar ooit vrouwen leefden die zich niet lieten onderdrukken, zoals de vulkaan bleven zij hun kracht diep vanuit de aarde aanwenden. Onze reis begint met aankomen en zuiveren. We gaan daarvoor naar het rode strand. Ik vind een klein nisje en voel me liefdevol gedragen. De openingsceremonie vindt vervolgens plaats in een rotspartij, waar we ons verbinden met ons hart en het hart van het eiland. Dat wat ons niet meer dient, mogen we loslaten en de zoute zee biedt ons alle mogelijkheid daartoe. We dompelen allemaal onder en iedereen komt verlicht uit het water. De zuivering biedt de mogelijkheid om de mysteries van het eiland en van onszelf te ontdekken en te vieren wie we zijn. Tijdens de reis genieten we volop; er is speelsheid, vertrouwen, respect en humor. Elke dag vieren we de opkomst van de zon, vlakbij ons pension en begroeten we een nieuwe dag; ieder op zijn eigen manier en ieder zijn eigen stroom volgend. Een prachtig schouwspel om 7 uur ’s morgens. Elke avond vieren we ergens het einde van de dag. Soms bij woeste zee, dan weer op een bergtop, dan zingend op een muurtje. Maar altijd zien we haar in de zee zakken, zoals we haar ’s ochtends ook weer uit de zee zien opstijgen.
De volgende dag bezoeken we de opgravingen in Akritori en daar herinneren Theo en een deelneemster zich hun verleden. Liefdevol en niet liefdevol. We worden ons bewust van patriarchale structuren. De macht van Atlantis, maar ook de macht waarmee je jezelf klein houdt. Op macro en micro niveau zullen we ons deze reis bevrijden van het dogma en ruimte scheppen voor Liefde, Licht, Speelsheid, Vreugde, Vrede, Kracht en zo veel meer. Het kan bijna niet anders dan dat we de volgende dag in een traditioneel dorp belanden. Er is een kerk met bijzondere schilderingen, maar deze is dicht. Ik voel dat we moeten doorzetten en de zoektocht naar de sleutel begint. In eerste instantie de sleutel van de kerk, maar algauw symbool voor de sleutel van het hart. Na doorverwijzingen komen we uiteindelijk in contact met een heel oud vrouwtje. Zij is angstig met veel onderdrukking in haar lijf en de kerk is erg patriarchaal in haar energie. Toch is er een heel klein hoekje met vrouwelijke kracht waar we op afstemmen. Ook is er in het oude vrouwtje een kleine opening als een van de deelnemers haar haar rozenkwarts steen geeft. We hopen dat liefde de angst zal doen vervagen. Het herinnert ons eraan hoe krachtig liefde is; zij breekt woordeloos door alles heen. Ik voel dat ook zo sterk bij het Mariabeeld in Fira. De liefde is oneindig, muren brokkelen af en oude wonden helen. Fira is een prachtig plaatsje aan zee. Vele trappen naar beneden brengen je naar een plek waar bedrijvigheid samengaan met een enorme sereniteit en we nemen de tijd om even bij te komen. Natuurlijk moeten we ook weer omhoog, maar daar hebben ze wat voor op Santorini: pezels. Ezels met paardekrachten.
Nu we de opening hebben gevonden gaan we op weg naar het oude Thira op de berg Mesa Vouno. Voordat we gaan vind ik ’s ochtends een plastic been van een pop. Het ‘moet’ mee vandaag. Het oude Thira is een drieduizend jaar oude stad met ruïnes van tempels, baden, huizen en graven. We houden daar een aantal mooie ceremonies op diverse plekken. De eerste plek is een tempel van de godin Aphrodite; de Liefde! Officieel mogen we de tempel niet in en ik vraag toestemming aan de kassamedewerker, zwaaiend met mijn plastic been en het mag. Hij geeft ons de ruimte een ceremonie te doen en moet als gevolg daarvan vele toeristen tegenhouden die ook naar de tempel willen. Hij ziet wat we doen, lacht breeduit en ik zwaai nog eens met het been. ‘Break a leg’ toetert het in mijn oren en ook ik kan een brede grijns niet meer van mijn gezicht halen. Wat een geluk!
De tweede plek die we bezoeken is een oude muur waarop een dolfijn, leeuw en arend staan afgebeeld en we gaan allemaal voor alle drie de afbeeldingen staan. Ik voel het gemak waarmee ik contact maak met de dolfijn. Ik herken me in het intuïtief vermogen en de fijngevoeligheid. De leeuw voel ik en ze wint ter plekke aan kracht. De arend is het vermogen te overstijgen. Langzaam komen de kwaliteiten van deze drie-eenheid in me samen en word ik me bewust van kwaliteiten die nog mogen toenemen. In meditaties de volgende dagen spelen de leeuw en ik met elkaar en groeit er een stille kracht in mij.
De derde plek is een Egyptische tempel met onder andere de energie van Isis. De ceremonie die volgt maakt ons ‘wijzer’ en stiller en we genieten van het prachtige uitzicht dat de berg biedt op de omgeving. Als we weer beneden zijn, gaan we naar het traditionele stadje. Ik weet steeds maar niet wat ik met mijn plastic been aanmoet, totdat we in een winkeltje zijn waar een vrouw creaties maakt van gevonden voorwerpen. Ik geef haar het been en zij zal er iets moois van maken. Creativiteit die stroomt; is dat niet een prachtige vrouwelijke kracht?
Nu de krachten intern zijn gebundeld en iedereen er zo zijn eigen proces in heeft, gaan we de volgende dag naar Fira om vandaar met de boot te vertrekken naar de vulkanische eiland met een diepe krater Nea Kameni, het vulkanisch eiland Palea Kameni met warm water bron en het eiland Thirasia. Wederom een indrukwekkende dag. Op Nea Kameni duiken we midden in zwart vulkanisch gesteente. Het gesteente is warm en de energie die uit de aarde komt van een tijdloosheid die me ontroert. We houden op de plek een ceremonie met kristallen schedels en waar de een enorme kracht ervaart, liefde of toewijding voel ik me diep de aarde in getrokken en gedragen door een oerkracht. Het is stil in mij en ik voel dat mijn essentie zichtbaar is, heel voelbaar voor mezelf; zo vertrouwd dat het bijna niet opvalt. De essentie komt bovendrijven bij iedereen en we schudden weer oude stukken van ons af. Geholpen ook door de volgende plek: Palea Kameni. Hier duiken we van de boot en zwemmen we naar een warm water bron. Ik moet wat angsten overwinnen, maar dan heb je ook wat. Kracht wordt direct op de proef gesteld.
Op Thirasia wordt Theo geroepen door een buizerd. We hebben er nog geen gezien daar en we volgen het dier. Het brengt ons bij een vervallen molen. De deur is open, de wieken zijn gevallen zodat het lijkt dat je aan een roer staat als je op de molen klimt. Iedereen ervaart de balans tussen aan het roer staan van het eigen leven en het rad van fortuin. Het is een bijzonder moment om stil te staan bij wat je van je leven maakt. We zijn geen slachtoffers meer van oude patronen, we zijn de co-creators van ons leven.
Op de laatste volle dag op het eiland gaan we naar de hoogste berg. Onderweg komen we bij een kapelletje met een print van een zwarte madonna. Het lijkt alsof de vloer het dek is van een deinend schip en ik blijf staan in de storm. Krachtig in mijn vrouwelijkheid. Boven is een kerk die ook een fijne energie heeft, meer mannelijk van karakter en door een poort kom je op een pad naar de bergtop. Het is er magisch. Ik zie het oude Thira, ik ben omringd door de zee, ik kan alles loslaten en ik voel hoe ik hier eerder heb gestaan; oud en wijs. Ik ben weer thuisgekomen bij mezelf. Op de berg danken we de goden voor deze mooie plek en de begeleiding op deze reis.
